Stem of sterf

Mijn televisie is kapot gegaan. Niet gisteren, niet vorige week, maar al maanden geleden. Ik wil wel een nieuwe, maar ik wacht daar even mee tot na de verkiezingen.

Ik schijn nu veel te missen van het politieke debat, zeggen mensen in mijn omgeving. Maar als ik dan vraag: wat mis ik dan? Dan hebben ze het over Ali B. die met een scheve pet op zijn kop de premier zit te tutoyeren, dan hebben ze het over een premier die stampvoetend de studio verlaat omdat Jeroen Pauw een filmpje heeft getoond waarin JP onderuit gaat op zijn skateboard. Dan hebben ze het over Kamerlid Gonny die een minister niet herkent. Dan hebben ze het over een ‘normen- en waardendebat’ waar politici kapitelen over of BN’ers elkaar wel of niet in het gezicht mogen spugen, en of dat onder etenstijd moet.

Ja, dat ‘mis’ ik allemaal. Ik houd best van een beetje humor of leedvermaak, maar dan stem ik liever af op Koefnoen of Get the Picture. Ik zie onze JP graag onderuit gaan op een skateboard, maar wil niet weten dat hij daar nog echt toe in staat is ook. Ik kijk graag naar Get the Picture als ik me doodverveel, maar het moet wel bij een spelletje blijven: dus geen Paul Witteman die een echt Kamerlid foto’s van echte bewindslieden laat zien, terwijl ze denkt dat het volslagen onbekenden zijn.

Maar ook als je alleen aangewezen bent op de geschreven media wordt je lastig gevallen met infantiliteit. Voorheen werden jongeren naar de stembus gelokt met de campagne ‘Jijkomttochook.nl’, maar nu heet diezelfde campagne opeens ‘Pushthatbutton.nl’. Niet stemmen is misschien de enige remedie om de gekte te keren. Al is dat ook geen optie meer, getuige de campagnerap ‘Stem of Sterf’.

Een lichtpuntje in de campagne leek mij nog die boekenrage van politici. Bos heeft een boek, Halsema heeft een boek, en ja, Balkenende heeft ook een boek. ‘Aan de kiezer’, heet het. Dus ik koop dat boek want ik ben een kiezer. En de eerste brief die ik lees is die aan “Lieve Lucille”, het Lingo-meisje. Ik citeer: “Jij bent voor mij iemand die televisieprogramma’s maakt, waar ouders ook hun kinderen met een gerust hart naar konden laten kijken. Ja, hier spreekt een bezorgde vader.” Nou beste Jan Peter, hier spreekt een bezorgde kiezer.

Gepubliceerd: Magazine Sax