Paspoort: van identiteitsbewijs naar lidmaatschap nationalistische beweging?

Zodra het begrip loyaliteit aan nationalisme wordt verbonden en politieke betekenis krijgt, gaan bij mij de haren overeind staan.

Loyaliteit in deze context impliceert dat je een politieke verbintenis met je vaderland aangaat, ongeacht wat zich in het verleden heeft voorgedaan of zich nog zal voordoen.

In Turkije bestaat bijvoorbeeld de achterlijke regel dat je de ‘Turkse identiteit’ niet mag beledigen, en kritiek op de vader des vaderlands Kemal Atatürk is al helemaal uit den boze. Hoezeer dit de vrije meningsuiting vandaag de dag beknot blijkt uit de recente regeringsboycot op Youtube wegens beledigende Atatürk-filmpjes en het ontbreken van een binnenlands debat over de Armeense kwestie.

Veel moeite heeft het mij gekost om me in te leven in de argumenten van de PVV en de VVD. Nebahat Albayrak zou als staatssecretaris van justitie “haar eigen vlees keuren”, aangezien ze naast een Nederlands paspoort ook een Turks paspoort bezit. Ik begrijp het probleem niet echt: wat is het verschil tussen een Turks-Nederlandse bewindspersoon die moet beslissen over Turkse asielzoekers en Nederlanders en een Nederlandse bewindspersoon die moet beslissen over Turkse asielzoekers en Nederlanders? Is het niet de core business van volksvertegenwoordigers, en in het bijzonder bewindslieden, om hun eigen vlees – conform nationale wetgeving – te keuren?

Het wordt natuurlijk een ander verhaal als een volksvertegenwoordiger verantwoording schuldig is aan een buitenlandse regering. Dat zou kunnen betekenen dat via ondemocratische weg de politieke agenda in Nederland wordt bepaalt. Deze verdachtmaking werd, in de nasleep van de paspoortaffaire, gemaakt aan PvdA-Kamerlid Khadija Arib. Maar wat blijkt? Het is eerder omgekeerd. Arib blijkt – tijdelijk, onbetaald en onafhankelijk – een steentje bij te dragen aan een meer humaner Marokko. Althans, een poging daartoe: of de Marokkaanse koning zich wat aantrekt van haar liberale adviezen is helaas nog maar de vraag. “Ik ben niet loyaal aan Nederland, ik ben niet loyaal aan Marokko, maar ik ben loyaal aan mijn principes. En dat zijn respect voor mensenrechten en vrouwenrechten”, verdedigde Arib.

Wat principes betreft maken de VVD en de PVV zichzelf steeds ongeloofwaardiger. VVD-Kamerlid Hans van Baalen, die in zijn studententijd uit volle borst het Horst-Wessel-Lied zong, adviseert immers tegen betaling de regering van Taiwan. Hoe kan Mark Rutte dan zonder blikken of blozen de PVV-motie tegen Arib te verdedigen? En wat de PVV zelf betreft: hoe kan Wilders opkomen voor vrouwenonderdrukking als zijn sidekick Dion Graus ex-vriendinnen het ziekenhuis inslaat?

Nou ja, wat Wilders betreft weten we dat we zijn partij niet langs de ideologische meetlat kunnen leggen. Zijn moties tegen de dubbele paspoortbezitters Arib, Albayrak en Aboutaleb zijn maar op één punt terug te voeren: hun religie. In het NRC van 27 februari gaf Wilders dat ook volmondig toe: “Twee moslims in het kabinet is een teken van het feit dat er nu al een miljoen moslims in Nederland zijn. (..) Bovendien wil ik moslims aanmoedigen om Nederland vrijwillig te verlaten. De demografische ontwikkeling moet zo worden, dat de kans klein is dat er weer twee in het kabinet komen. Er is nu te veel islam in Nederland.”

Blijft over de VVD. “De VVD is op de weg terug”, zei partijvoorzitter Jan van Zanen in reactie op de verkiezingsuitslag van de Provinciale Staten. Wij weten wel beter: de VVD is hopeloos de weg kwijt en laat haar ideologische veren plukken door de rechts-nationalistische PVV. Als deze dwazen aan de macht komen, wordt een paspoort naast een identiteitsbewijs ook een aangeboren partijlidmaatschap. Laat mij dan maar stateloos burger worden.

Gepubliceerd: Regelzucht.nl