‘Een crisis brengt mensen vaak in beweging om verandering in hun leven te brengen’

Kunst komt het best naar buiten als het niet moet, maar mag. Aan het woord is niet een hobbyist, maar een veelzijdige vrouw die met ‘De Gesluierde Monologen’ een wereldtournee achter de rug heeft. Sercan Engin (1980) vertelt over haar drijfveren.

In 2002 bezocht Sercan ‘De Vagina Monologen’. Een toneelstuk van de Amerikaanse feministe Eva Ensler dat is gebaseerd op tweehonderd interviews met vrouwen van diverse pluimage. Het theaterstuk wordt ook wel geduid als ‘aanklacht tegen seksueel geweld en mishandeling van vrouwen’.

Het juiste moment
Sercan was meteen verkocht, en zei tegen haar moeder: “Dát zouden ze nou ook eens over moslimvrouwen moeten maken.” En warempel, in 2003 kwam ‘De Gesluierde Monologen’ van theatermaakster Adelheid Roosen op de planken. Ditmaal gebaseerd op interviews met islamitische vrouwen. Eén probleem: de speelster van de saz (een snaarinstrument dat veel in Turkse volksmuziek wordt gebruikt) werd zwanger. Het toeval wil dat aan een vriend van Sercan werd gevraagd of hij misschien een vrouwelijke speler kende die ook goed kan zingen. Nou, hij wist wel iemand: Sercan zat op dat moment op het conservatorium, kan zingen en speelt saz.

Hoe de auditie ging, weet Sercan nog als de dag van gisteren. “Er stond een tafel tussen mij en Adelheid. Ik begon te spelen, maar ik was zó zenuwachtig en had absoluut geen concentratie. Alles ging op de automatische piloot. Dit gaf mij geen prettig gevoel waardoor ik op een gegeven moment gewoon stopte met spelen. Adelheid keek me vragend aan en ik zei: ‘Je zit te dichtbij’.” Maar Adelheid was al overtuigd van haar talent. Sterker nog, ze overhandigde diezelfde dag nog een flyer met haar naam erop. “Ik kwam op het
juiste moment, op de juiste plek, de juiste persoon tegen”, merkt Sercan bescheiden op.

Alles tegelijk willen
Maar bescheiden is de tournee die volgde allerminst. In Nederland trad Sercan op in theaters, maar ook in de Tweede Kamer, moskees, scholen en Blijf-van-mijn-Lijfhuizen. Daarna volgde een tour door Amerika. Ze deed met haar theatergezelschap de prestigieuze universiteiten Harvard University en Yale University aan. Bij elkaar meer dan driehonderd voorstellingen. Zou Sercan van het podium haar werk willen maken? “Ja, natuurlijk wil ik dat”, zegt ze beslist. “Maar ik zou er niet afhankelijk van willen zijn.” Dat lijkt tegenstrijdig, maar dat is het niet. “Weet je wat het met kunst is? Kunst komt het best naar buiten als het niet moet, maar als het mag.” Sercan wedt daarom op meer paarden. Of beter gezegd: ze kan niet anders. “Mijn moeder zegt altijd: ‘Je wilt alles tegelijk’. Ik heb veel interesses en wil alles uitproberen.”

Uit het boek Turkse afkomst, Nederlandse toekomst – Interviews met carrièremakers (2010)

Gepubliceerd: Overige media