ChristenUnie houdt Sodom en Gomorra van Second Life in stand

Als je eigen leven te saai is, te weinig successen kent, of gewoon teveel ongeluk met zich meebrengt, dan is emigreren, vreemdgaan of hoop putten uit het reïncarnatiegeloof een optie.

Een nieuw leven beginnen, of een tweede leven, is sinds de sociale revolutie op internet echter binnen handbereik. Daar waar je vroeger verantwoording moest afleggen voor waar je geweest bent, hoef je nu alleen maar je internetgeschiedenis te verwijderen.

Dit verklaart mogelijk het succes van Second Live, een virtuele community waarin mensen wereldwijd met elkaar kletsen, cyberseksen, handelen, dansen en kennis delen. Een 3-dimensionale omgeving waarin echte mensen hun gepixeleerde alterego dingen kunnen laten doen die tevens gebruikelijk zijn in de echte wereld.

Zo is er een handelaar in virtueel vastgoed miljonair in echte dollars geworden, openen bedrijven en instellingen virtuele kantoren, voeren politici er campagne, bieden vormgevers hun diensten aan voor het maken van virtuele kleding en verkopen handige ondernemers die weer door aan consumenten.

Het begrip ‘virtueel’ wordt in deze context steeds minder relevant. Virtueel impliceert dat iets ’slechts schijnbaar bestaat’, maar in hoeverre kunnen we daarvan nog spreken als alles wat in Second Life gebeurt aangestuurd wordt door echte individuen?

Second Life is geen spel, geen simulatie, maar een samenleving in pixels. Dat je er dingen niet kunt vastpakken, maakt het niet minder echt. Inmiddels hebben 4 miljoen mensen zich geregistreerd voor een ‘tweede leven’ en zorgen de 5.000 actieve gebruikers voor een ‘bruto binnenlands product’ dat groter is dan menig ontwikkelingsland. Zoveel mensen, zoveel gedoe. Ook dat gaat op in Second Life. Er is discriminatie, oplichterij, onzedelijk gedrag, gokken, gokverslaving, getreiter (mensen opsluiten, stalken) en natuurlijk de verslaving aan het virtuele leven zelf; mensen met pleinvrees kunnen zich er helemaal in verliezen.

Dat was ook de reden dat de Zoetermeerse ChristenUnie/SGP-fractie zich keerde tegen het initiatief om een stadhuis in de digitale wereld te openen. Second Life is volgens de fractie een Sodom en Gomorra waar bezoekers komen voor erotisch vertier en waar gok- en gameverslaving aan de orde van de dag zijn. Het nieuws dat pedofielen hun virtuele personage (avatar) seks laten hebben met avatars die op kinderen lijken, deed daar nog een schepje bovenop. De maat was vol; ‘Daar doen we niet aan mee!’

Hiermee gaven de politici een brevet van onvermogen af. Want als ik hun overigens terechte zorgen nader beschouw, valt er nog heel wat heilzaam werk te verrichten in Second Life. Juist mensen met een overtuiging, welke dat ook mag zijn, moeten zich manifesteren in een virtuele wereld die steeds meer versmelt met de echte.

Als het zo’n Sodom en Gomorra in Second Life is, dan kun je als christelijke politicus daar toch niet je hoofd voor afwenden? Als in Second Life gokken mogelijk is, dan kun je daar toch ook een kerk oprichten en samen bidden? Dat het in Second Life ontbreekt aan normen, waarden en regels, zou politici toch moeten aansporen om virtuele gemeenten te creëren waar wél regels gelden en gehandhaafd worden?

Maar ja, zo denkt de Zoetermeerse ChristenUnie/SGP-fractie niet. En onbewust houden ze daarmee het vermeende Sodom en Gomorra van Second Life in stand. Dat is pas verwerpelijk.

Gepubliceerd: Regelzucht.nl