Westerlingen zijn softies. Daarom gaan ze niet het land op bij baanverlies

Onlangs raakten de tuinders in conflict met minister Kamp. Hij weigert werkvergunningen aan Roemenen en Bulgaren te verstrekken, omdat de kaartenbakken van de sociale dienst uitpuilen. Maar de Nederlandse werkloze voelt er niets voor om zware arbeid te doen, werpen de agrariërs tegen.


Zelfs in de Verenigde Staten, waar het sociale vangnet minder goed geregeld is, blijven werklozen liever thuis zitten. Aldaar luidde John Harold, een 71-jarige Vietnam-veteraan, de noodklok. De boer uit Colorado vroeg zich in The New York Times af waarom hij een personeelstekort heeft terwijl één op de elf Amerikanen werkloos is. Een groot probleem: want de maïskolven en de uien op zijn akker van 1000 hectare moeten wel op tijd geoogst worden.

Als het regent word je nat

Harold is van de school dat de Amerikanen hun eigen boontjes moeten doppen. Hij deed er daarom alles aan om lokale werklozen aan de slag te helpen en minimaliseerde het aantal werklustige buitenlanders in zijn personeelsbestand. Maar de Amerikanen die hij aantrok hielden het al snel voor gezien: het geduw, getrek en gesjouw ervoeren ze als een marteling. En daarom staat de akker weer vol ploeterende Mexicanen, die niet zo piepen.

Het is hard werk, geeft Harold toe. “Het is buiten. Als het regent word je nat. En als de zon schijnt, krijg je het warm.” Maar dat kan hij niet helpen. Naar zijn idee is de moderne Amerikaan gewoon geen bikkel meer.

Verslaafd aan comfort

Dat is ook de indruk van Barbara Dafoe Whitehead, directeur van een denktank voor Amerikaanse waarden en auteur van het boek Franklin’s Thrift: The Lost History of an American Virtue. Toch ligt dit niet aan het arbeidsethos van de Amerikaan, schrijft ze in een opiniestuk. “We maken langere dagen en hebben minder tijd voor verlof dan werknemers in andere westerse landen.” Dat mensen die hun baan verliezen de akker links laten liggen, komt volgens haar omdat de moderne westerling niet meer gewend is zware arbeid te verrichten. “De meesten van ons zitten achter een bureau en werken met hun hoofd of doen fijnmotorische handelingen. Zelden wordt een bundel spieren aangewend.”

Weinigen zijn volgens haar nog ingesteld op het verbranden van 5.000 calorieën per dag. Ook soldaten, brandweerlieden en bouwvakkers niet. Die beschikken momenteel over apparatuur, beschermende kleding en robots die het werk verlichten. “Een dubieuze zegen”, aldus Whitehead. “Aan de ene kant blijft pijn en slijtage ons bespaard. We kunnen letsel op het werk vermijden en beschermen onszelf tegen de elementen. Aan de andere kant zijn we verslaafd geraakt aan comfort. We verliezen het vertrouwen in onze lichaamscapaciteiten.”

Het ontbreekt de westerling aan lichamelijke oefening, vindt ze. En misschien zit in dat probleem wel een deel van de oplossing: werklozen eerst naar de sportschool sturen voordat je ze naar de tuinder of akkerbouwer brengt.

Gepubliceerd: NRC