Het aanstampen van stoeptegels houdt samenlevingen bijeen

Ik ben op weg naar mijn ouderlijk huis, wandelend in het dorp waar ik opgegroeid ben. Het is zondag, half vijf in de middag, de zon staat laag, de avond valt. Het dorp Leusden ligt er aangeharkt, geveegd en vredig bij.

Het contrast met mijn woonplaats Rotterdam wordt bekrachtigd door een stilzwijgen van claxons en afwezigheid van tingelende trams. Passanten groeten elkaar. Leusden is zoals een dorp hoort te zijn. Een plek waar maatschappelijke problemen veilig opgeborgen blijven in de beeldbuis.

Voor dorpse begrippen zijn het politiebureau en het gemeentehuis indrukwekkende gebouwen. Vaag kan ik mij herinneren dat de Leusdenaren in de kerk, op het dorpsplein en in de katernen van de Leusder Krant hun verontwaardiging uitspraken over de grootte en luxe van dit bureau. Een bureau dat vaker dicht dan open is, waarvan de dienders zich slechts druk hoefden te maken om opgevoerde brommers en door het winkelcentrum fietsende jongeren, had – volgens de gemeenschap – best wat bescheidener gemogen.

Ook het gemeentehuis zorgde, eind jaren tachtig, voor de nodige beroering: de kozijnen zijn namelijk paars, en paars is niet de kleur die past bij een bestuursorgaan waar losliggende stoeptegels de raadsvergaderingen domineren. Maar alles went, zelfs paarse kozijnen. De rust keerde weder. Alleen de brand in de bibliotheek, veroorzaakt door een ongelukje met een vuurpijl in het rieten dak, deed de gemeenschap, begin jaren negentig, nog even opschrikken.

Wandelend langs het Paarse Hart van de Leusder democratie valt mijn oog op een poster. Een poster op het raam aan de zijkant van het gemeentehuis. Erop prijkt een verbodsbord, met daaromheen de tekst ‘Geen Djihad in onze straat’. Wat is er gebeurd in ‘mijn Leusden’, vraag ik me af. Zijn er kromzwaarden getrokken, is de buurtbus onlangs opgeblazen, een vliegtuig in de kerktoren gevlogen? Natuurlijk niet; ik stap, de vrije meningsuiting even aan mijn laars lappend, het gemeenteplantsoen in en trek de poster van het raam af. Op de schuifdeuren bij de ingang tref ik nog drie posters aan; ook die trek ik eraf. Of beter gezegd, die scheur ik eraf – want zoals Luther al wist – een manifest op de poort moet stevig vastzitten.

Het spijt me, kaalhoofdige wildplakkers van Voorpost.org. Maar in ‘mijn Leusden’ is geen plek voor onnodige, haatdragende verordeningen. De moslim die ik een straat verderop tegenkom trekt niet zijn kromzwaard, maar groet beleefd. De poster zal hij niet onder ogen krijgen. Het onderwerp in de raad van maandagavond zal niet de poster zijn. Het zal gaan over losliggende stoeptegels. Vergis u niet, het aanstampen van stoeptegels is wat samenlevingen bijeen houdt.

Gepubliceerd: Managementboek.nl