‘Zolang je gezond bent, moet je ervoor gaan’

“Ik kan goed delegeren”, antwoordt Hüseyin Öztürk (1977) op de vraag waar hij de tijd vandaan haalt om vier bedrijven tegelijk te runnen. Gaandeweg het gesprek blijkt dat hij vooral kan inspireren. Zijn loophandicap heeft hem leren rennen door het leven.

“Sta aan de overkant. In een Jeep. Grijs. Kom je?” Een zakelijke sms, maar als Hüseyin de deur opengooit komt er een joviale, goed geklede man uit. Hüseyin is vanaf zijn derde al zeer slecht ter been, omdat hij polio heeft gehad. Maar de rolstoel laat hij in de auto. Op krukken loopt hij het Rotterdamse café Rotown binnen en neemt plaats aan een tafeltje in het eetgedeelte.

Kleurrijke zorg
Hüseyin, vader van twee kinderen, is ondernemer pur sang. Hij heeft vier bedrijven. De onderneming waar hij het meest bij betrokken is heet Anatole Zorgbureau BV. “Zorgt voor kleurrijke zorg!”, zo luidt de slagzin op zijn visitekaartje.

De cijfers zijn indrukwekkend: het bureau bestaat pas sinds 2006, heeft tachtig mensen in dienst (verpleegkundigen, pedagogen, huishoudelijke medewerkers, begeleiders) en dient tweehonderdvijftig cliënten. Het bedrijf van Hüseyin levert thuiszorg, advies, bemiddeling, reïntegratie en scholing. Daarnaast is hij als touroperator actief met speciale vakanties, waarin onder andere therapeutisch met dolfijnen gezwommen kan worden.

Met afdelingen in Dordrecht, Schiedam, Vlaardingen, Rotterdam, Den Haag en Alblasserdam is Hüseyin goed vertegenwoordigd in Zuid-Holland. De clientèle bestaat vooral uit migranten. Tachtig tot negentig procent is van Turkse afkomst. Dat is niet toevallig, want Hüseyin is zich als geen ander bewust dat Turkse mensen in de zorg vaak tegen muren oplopen. Sommigen spreken de taal slecht, kennen de regels en sociale voorzieningen niet of krijgen zomaar varkensvlees op het menu. En hij doet het voor de ouderen, de eerste generatie allochtonen waartoe zijn vader en moeder behoren. “Zij hebben meegeholpen met de opbouw van Nederland.”

Respect afdwingen
Voordat Hüseyin aan dit avontuur begon was hij twaalf jaar jongerenwerker voor welzijnsinstelling Disck in het Rotterdamse stadsdeel Delfshaven en de DWO (Dordtse Welzijns Organisatie). “Ondanks mijn handicap is het me altijd gelukt respect af te dwingen”, vertelt hij. “Zelfs bij de grootste criminelen.” Hij is ervan overtuigd dat hij veel voor de jongens heeft kunnen betekenen. “Ik kan bij mensen gedachten veranderen, zorgen dat ze actiever worden.” De nodige theorie heeft hij ook gedaan, namelijk de opleiding Culturele en Maatschappelijke Vorming. Maar in dingen ondernemen heeft hij meer plezier.

Iemand die sociaal en zakelijk zoveel succes heeft, moet wel uit een goed milieu komen, zou je denken. Niets is minder waar. Hüseyin kwam als anderhalfjarige naar Nederland en groeide op in de Provenierswijk achter Rotterdam Centraal. “Daar was veel prostitutie en drugshandel”, verklaart hij. “We speelden met heroïnenaalden op straat.” Het waren de jaren tachtig. “Ik was ook vervelend”, geeft Hüseyin toe. “Als veertienjarige heb ik een halfjaar gezeten in een jeugdgevangenis.” Over de aanleiding is hij eerlijk: een ruzie met een vriend liep uit de hand en toen heeft hij hem gestoken. “Ik moest een maand in de isoleercel en daarna op een cel van twee bij drie meter. IJzeren toilet, een klein aan de muur vastgeschroefd tafeltje, met een stoel. Dat was alles. Vijftien minuten per dag mocht ik luchten.”

Bewuster denken
Vanaf toen nam het leven van Hüseyin een andere wending. “Het belletje ging rinkelen. Ik heb daar in de gevangenis heel veel boeken gelezen en ging bewuster denken. En eenmaal uit de gevangenis, koos ik bewuster mijn vrienden uit.” Voor zijn gerotzooi op straat heeft hij wel een verklaring. “Dat ik zulke dingen deed kwam door mijn omgeving en mijn vrienden.” Maar ondanks dat waren die vrienden ook wel weer erg zorgzaam. De straat heeft de jeugd van Hüseyin getekend. Maar zijn handicap heeft hem minstens zo veel gevormd. Hoe moeilijk het niet kunnen lopen ook was, het heeft hem gebracht tot waar hij nu is: een succesvolle, zeer maatschappelijk betrokken zakenman. “Als je een beperking hebt, word je sneller volwassen. Dat is gewoon een feit. Je beperking laat je voelen hoe zwaar het is om in het leven te staan.”

Hier zit brood in
Inmiddels is Hüseyin ook een gevierd rolstoelbreakdancer, met een eigen sportschool. Voor tweeduizend euro geeft hij een show op feesten en partijen. Ook die activiteit heeft een geschiedenis. Rolstoelbasketbal deed hij al vanaf zijn negende en op zijn vijftiende kwam daar een nieuwe tak van sport bij, spontaan. “Ik ging met vrienden uit naar de discotheek. Mij viel op dat er niemand was met een beperking. Twee weken achter elkaar ben ik daar geweest. Op krukken. Daarna met de rolstoel. Er was een concert bezig en ik wilde ook dansen. Dat heb ik gedaan, met de rolstoel. Ik ging helemaal uit mijn plaat. Op een gegeven moment lette niemand meer op de band, maar op mij. Ze klapten, gingen meedoen. Ik had van iedereen de aandacht, stond in de picture. Toen dacht ik: ‘Hier zit brood in’.”

Eindelijk was er positieve aandacht voor hoe Hüseyin zich redde met een handicap. Vroeger en nog steeds is dat wel eens anders. “Mensen gaan overdreven aardig doen. Ze houden de deur open. Maar ik vraag niet om hulp, ik red me zelf wel. Als mensen me als zielig behandelen, heb ik geen plezier meer.” Het is hem menens: “Gehandicapten die niet om hulp vragen, moet je gewoon hun gang laten gaan.”

Niemand uitsluiten
In 2002 brak Hüseyin door met rolstoelbreakdance. Hij kwam in de uitzending bij Paul de Leeuw, en later bij Irene Moors. “Ik was de enige in Nederland. Mijn doel is om gehandicapte jongeren het uitgaansleven in te krijgen. Dat vraagt ook om een sterke persoonlijkheid”, zo legt hij uit. “Tegen de jongeren zeg ik: ‘Als het druk is, moet je gewoon over die poten heen rijden, dan krijg je nog sorry mee’.” Deze zomer stond hij op een wagen van de Rotterdamse Zomerparade, met zijn leerlingen. Allemaal hadden ze wel wat. Keiharde dance dreunde door de straten. En ondertussen gaf hij het publiek de boodschap mee dat niemand uitgesloten mag worden.

Gehandicapten uit hun isolement halen, daar haalt Hüseyin de meeste voldoening uit. Maar ook voor de mensen die alles gemakkelijk af lijkt te gaan, heeft hij een boodschap. “Zolang je gezond bent, moet je ervoor willen gaan.” Het onderste uit de kan halen dus. Dat doet hij ook op deze dag, want hoewel het al na achten is, moet hij nog een paar uur rijden naar Groningen. Weer voor een nieuw project.

Uit het boek Turkse afkomst, Nederlandse toekomst – Interviews met carrièremakers (2010)

Gepubliceerd: Overige media