Misstanden in de woningmarkt

In 1996 werden woningbouworganisaties geprivatiseerd. Door recente deregulering in de woningmarkt zijn steeds meer plichten van lokale overheden overgedragen aan private instanties.

Corporaties zijn gedwongen om te handelen in een denkkader van geld en winstmarges. Woningzoekenden zijn aan hen overgeleverd. De woningproductie is terug op het niveau van de jaren dertig.

De bouw van goedkope woningen blijft sterk achter bij de vraag, terwijl kantoorpanden en dure koophuizen leeg staan. Dertigduizend studenten wachten op een kamer, starters kunnen niet vanuit studentenkamers doorstromen naar sociale huurwoningen waar “scheefwoners” verstopt zitten. Nu de discussie op zijn heetst is rollen private instanties en gemeenten over elkaar heen, maar komen niet tot oplossingen. Neveneffecten als mobiliteitsproblemen en verslechtering van de kenniseconomie steken de kop op. Sturend en handhavend volkshuisvestingsbeleid van de rijksoverheid is nu harder nodig dan ooit.

De woningmarkt lijkt totaal geen rekening te houden met sociale en demografische aspecten, van doorstroming in “the circle of live” is totaal geen sprake. Na de Bouwfraude zijn prijsafspraken en belangenverstrengeling nog aan de orde van de dag in woningenland. De Nederlandse Mededingings Autoriteit (NMa) kijkt oogluikend toe. Het gemeentelijk grondbedrijf Amsterdam vraag zelfs tien keer zoveel voor grondexploitatie dan de gemeente Haarlemmermeer.

Het puntensysteem in de Wet voor maximale huurprijs wordt niet gehandhaafd, huurprijzen barsten uit hun voegen. Sociale regelingen botsen met de particuliere markt van kamerverhuur, waardoor het circuit van onderverhuur en belastingontduiking hoogtij dagen viert. Studenten die nu in onderhuur gaan lopen per maand 150 euro aan uitwonende beurs mis. Van belastingontduikende huisbazen mogen zij zich niet op het uitwonende adres inschrijven. De recente koppelingswet, waarbij adresgegevens van de Informatie Beheer Groep (IBG) aan die van de Burgerlijke Stand gekoppeld worden, maakt controle en intrekking van beurs mogelijk.

Hypotheekverstrekkers, bouwbedrijven, banken, projectontwikkelaars, corporaties en zelfs de gemeente plukken de vruchten van de schaarste aan woningen. Niet winst en prestige zouden voorop moeten staan, maar de behoeften van de minder kapitaalkrachtige woningzoekende.

Het woningbeleid is toe aan een grondige herziening. Constructieve oplossingen voor de korte en lange termijn liggen op straat. De vraag is alleen wanneer onze bewindslieden hun ogen openen, voordat er echt stront aan de knikker is.

Gepubliceerd: Politiek-actie.net