Wie corrigeert de hoogste rechter?

“Ik hoef niks meer te horen. Ik heb dit niet gedaan.” Met die woorden onderbrak Lucia de Berk op 18 juni 2004 de rechter die haar veroordeelde tot levenslang wegens moord op zeven ziekenhuispatiënten. Het heeft tot 14 april 2010 geduurd voordat de onschuld van de voormalig verpleegkundige werd bevestigd door de Hoge Raad.

Dat was mogelijk niet gebeurd zonder de niet aflatende steun van betrokken burgers en de aandacht van de media. In mei 2008 publiceerden eerstgenoemden, waaronder Ton Derksen (auteur van het boek  Het O.M. in de fout), Maarten ‘t Hart (schrijver) en Maurice de Hond (opiniepeiler), een paginagrote advertentie in de landelijke dagbladen.

Het was een oproep aan ‘onze volksvertegenwoordigers’ om een ‘RevisieRaad’ in te stellen: een onafhankelijke instantie die kan besluiten of een zaak moet worden herzien. In Engeland is dat een succes volgens de ondertekenaars van het pamflet. “Er zijn daar al 250 langdurig gestraften vrijgelaten die onterecht waren veroordeeld.”

De SP maakte zich sterk voor dit voorstel, maar in oktober 2008 wees de Tweede Kamer het af. Het werd beschouwd als een motie van wantrouwen tegen het huidige juridische stelsel. Minister Hirsch Ballin van Justitie is inmiddels van mening dat er een voorziening moet komen om tekortkomingen in het strafproces terug te draaien, maar dan wel als afdeling bij de procureur-generaal van de Hoge Raad.

Dat gaat SP-Kamerlid Jan de Wit niet ver genoeg. In dit opiniestuk pleit hij opnieuw voor een geheel onafhankelijke revisieraad, met zelfstandige onderzoeksbevoegdheden, naar het voorbeeld van de Onderzoeksraad voor de Veiligheid onder leiding van Pieter van Vollenhoven. De revisieraad moet niet alleen bestaan uit juristen, vindt hij. “Het is belangrijk dat wetenschappers van divers pluimage, zoals psychologen en statistici, zitting hebben in de Raad en deelnemen aan het onderzoek.”

Lees hier het opiniestuk van Jan de Wit en reageer hieronder.

Gepubliceerd: NRC