Zijn ouders van nu overbezorgd?

Hyperparenting. Eindelijk een etiket dat niet op het kind geplakt wordt, maar op de ouders. Een term die is overgewaaid uit Amerika. Het land waar Lenore Skenazy (in de media aangeduid als America’s Worst Mom nadat ze haar zoon van 9 alleen met de metro liet reizen) een beweging startte tegen het overbezorgde ouderschap en een pleidooi hield voor ‘scharrelkinderen‘.

Scharrelen is echter niet van deze tijd. In tegendeel, constateerde het opvoedingsblad J/M gisteren. Uit een enquête onder 600 ouders bleek dat de meeste respondenten geloven dat het geluk en het succes van hun kind maakbaar is. Dat zij daar als ouders grote invloed op hebben en er dus veel voor moeten doen. En dat ze daar stress van krijgen als het niet lijkt aan te slaan. De gemeente Den Haag, die begin dit jaar een opvoedingscanon liet opstellen, sterkt de ouders in die gedachte.

Volgens pedagoog Bas Levering van de Universiteit Utrecht komt die opvoedingsstress (‘Doe ik het wel goed?’) juist door het kleiner worden van het gemiddelde gezin. In NRC Handelsblad zei hij gisteren: “Ouders moeten zich op feestjes verantwoorden voor het gedrag en het eventuele falen van hun kinderen. Vroeger, als je er meer dan drie had, hing er veel minder af van dat ene kind.”

In het boek Gekkenwerk over Amerikaanse moeders van J. Warner, staat een hilarisch voorbeeld van hyperparenting: een moeder gaat zelf in therapie omdat zij ongelukkig wordt van de manier waarop speelafspraken worden gemaakt bij de schoolpoort.

Wat vindt u? Bent u ook zo’n ouder die zijn kind als een project beschouwt? Of wordt u hoorndol van al die pedagogische adviezen en bemoeizucht van familie en andere ouders? De redactie is benieuwd naar uw ervaringen – of u nou ouder bent of niet, iedereen heeft natuurlijk wel een mening over wat wijs is voor een kind.

Gepubliceerd: NRC